Herken je dat? Op latere leeftijd ontdekken dat je nooit echt helemaal jezelf bent geweest.
Niet volledig.
Altijd een stukje achter gehouden. Niet alles laten zien. Weggestopt.
Ik hoor het steeds weer. Het komt vaak voor bij volwassenen die als kind al merkten dat hun gedachten ‘sneller’ gingen. Of in ieder geval anders, bijvoorbeeld doordat ze zagen dat er aan alles veel verschillende kanten waren. Dat er verbanden te leggen waren die anderen niet zagen.
Echte aansluiting miste.
Begrip bleef uit. Vertwijfeling bij jezelf. Bijvoorbeeld omdat jouw denkwijze misschien toch niet ‘goed’ was. Of omdat anderen vonden dat je ‘rare’ ideeën had. Met zo’n waarde-oordeel is het best logisch als je je daardoor aanpaste. Onzichtbaar aanpassen naar het niveau van de rest, omdat dat minder gedoe gaf. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden en mogelijkheden te bedenken.
Waarschijnlijk heb jij ook je eigen verhaal.
Het hoeft niet eens te betekenen dat het nu slecht met je gaat. Je kunt zelfs heel succesvol zijn (of lijken, want wat is de definitie van succes eigenlijk). Een mooie baan hebben. Alles erop en eraan. Want hé, misschien lukt er ook wel heel veel zonder er echt je best voor te doen. Zonder de grens van je comfortzone echt te voelen.
En als het niet heel slecht gaat, waarom zou je je er dan druk om maken?
Nou, bijvoorbeeld wanneer…
-
je merkt dat je het niet (meer) fijn vind, om ‘kabbel-de-kabbel’ te leven.
-
je dromen hebt die ècht niet ‘op halve kracht’ voor elkaar komen.
-
je diepere wensen hebt waar je inzet en daadkracht voor nodig hebt, terwijl je nooit echt geleerd hebt hoe dat werkt.
-
je het gevoel hebt dat je er helemaal wilt zijn, in al je volledigheid.
Het is niet velen gegeven dit alles te ervaren en al helemaal niet te beleven. Om van een persoon de mens te worden die je echt bent is een utopie, de poging daar zo dicht mogelijk bij te komen is een uitdaging, een hele mooie uitdaging. Als je eenmaal hebt geleerd en ervaren hoe het is om te graven en te vinden kun je dichter bij jezelf komen. Uiteindelijk kun je naar de diepste plaatsen, daar waar het voor jou allemaal begon om vervolgens deze plaatsen regelmatig te bezoeken en her te beleven. Van daaruit ontdek je de ware mens in je en kun je met jezelf aan de slag. Zolang je deze diepste plaatsen niet hebt ontdekt blijf je leunen en steunen op de ervaringen die je in jezelf als persoon hebt ontwikkeld en ben je niet de ware mens die je in je voelt.
Hallo Kees, wat een mooie reactie. Dank je. Het is inderdaad een hele weg en waarschijnlijk een utopie om er echt te komen. Plus, wanneer weet je dat je er helemaal ‘bent’? Dat blijft een proces. Wel vind ik het belangrijk dat mensen zichzelf leren herkennen in wat ze doen, in hoe ze het leven vormgeven. En dat wanneer je merkt dat je iets mist, dat je iets er niet laat zijn wat je onderhuids wel voelt, je de stap neemt om er, al dan niet met hulp (want dat is juist krachtig), er iets aan te doen.